ΕΞΑΙΦΝΗΣ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ

Αν η μουσική διακρίνεται για την απροσδιοριστία της,
ένας συνεπής ορισμός θα ήταν περίπου ο εξής:

Η μουσική εκφράζει τη συνείδηση μέσα από συνδυασμούς ήχων
προσπαθώντας να τη συμφιλιώσει με την ανάμνησή της.

Λέγοντας ήχος εννοείται μια αυτοτελής μονάδα φυσικού μεγέθους
με τα γνωστά χαρακτηριστικά ( ύψος, ένταση, ηχόχρωμα, διάρκεια )
που όμως αποκτάει υπόσταση μέσα από τον εσωτερικό κόσμο του ίδιου
του δημιουργού της.

Λέγοντας συνείδηση υποδηλώνεται το περιεχόμενο μιας στιγμής
ενoς εξαίφνης - στο σύνολο του, όπως αυτό αποκαλύπτεται σε κάθε
άτομο χωριστά. Η σχέση της επομένως με την ανάμνηση είναι η σχέση
με στιγμές που προηγήθηκαν.

Η δημιουργία μουσικού χρόνου που κινείται σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενοπεδίο χώρου αποτελεί την ουσία της μουσικής. Ο μουσικός χρόνος προκύπτει
από τη μουσική ροή και δημιουργεί χώρο μέσα από στιγμιαίες διαδοχικές ηχητικές εντυπώσεις.

Ένας συνδυασμός ήχων δεν εκφράζει υποχρεωτικά κάθε συνείδηση
γιατί η συνείδηση κωφεύει επιλεκτικά και βιώνει τους ήχους απρόβλεπτα,
ανάλογα με τις αναμνήσεις της αντίληψης.

Ο χρόνος και ο χώρος αποτελούν μια ενότητα στη μουσική.
Προσδιορίζονται ως χώρος σε στιγμιαία αποτύπωση μέσω της κίνησης
( το τώρα μιας ηχητικής εντύπωσης ) ή ως χρόνος από την ανάμνηση
της ηχητικής εντύπωσης που ήδη έφυγε.
Ήχος λοιπόν χωρίς να έχει μέσα του βιωμένο χρόνο και χώρο
δεν αντιπροσωπεύει τίποτα.

Αντίληψη + Ανάμνηση = Συνείδηση ( Leibniz )
Συνείδηση = το Όλον της Στιγμής ( Jaspers )

Η στιγμή, ως περιεχόμενο, ορίζεται εκ των υστερών, δηλαδή:

Στιγμή Α __________ Στιγμή Β
Συνείδηση Όλου
__________ της Στιγμής Α

Η ανάμνηση της αντίληψης διαφέρει από την ανάμνηση της συνείδησης:
Βρίσκεται σε χαμηλότερη εξελικτική βαθμίδα.
Υπάρχει συνεπώς μια αέναη ανέλιξη προς τη συνείδηση μέσω της ανάμνησης.

Αφού λοιπόν η μουσική εκφράζει τη συνείδηση, εκφράζεται παράλληλα
από το κύριο συστατικό της: την ανάμνηση. Η ανάμνηση, είναι εκείνη
που δίνει πνεύμα και έκφραση στη μουσική ενεργώντας, πολλές φορές, αποκαλυπτικά.

Αρμονία είναι το πλέγμα που σχηματίζεται από την μετατόπιση της μουσικής
πάνω σε διαφορετικούς χρόνους. Δημιουργείται έτσι ένα πολύμορφο πεδίο χώρου που προκύπτει από την αντίστιξη διαφορετικών χρόνων.

Κενό δεν υφίσταται. Ένα ηχητικό νέφος περιβάλλει τη μουσική σιωπή:
Το περιεχόμενό της είναι ενεργειακά διαφορετικό κάθε στιγμή.

Μια συχνότητα από μόνη της δεν παραπέμπει πουθενά. Είναι το εξαίφνης,
το κάθε εξαίφνης της δημιουργικής μας ύπαρξης που δίνει χρώμα, βέλος και περιεχόμενο στον χώρο και τον χρόνο της συχνότητας. Μια ουσιαστική επαφή με την εκφραστική δύναμη του ήχου ξεκινάει από τη μεγαλύτερη δυνατή διείσδυση στην ίδια τη συχνότητα.

Η μορφή δεν σχηματίζεται από τη διάδοχη καταστάσεων αλλά μάλλον από
την ετερόφωνη εξέλιξη τους. Η εμπλοκή διαφορετικών συμβάντων που συνυπάρχουν καθορίζει το περιεχόμενο της συγκεκριμένης στιγμής.
Μορφή λοιπόν είναι η απροσδιόριστη σχέση που προκύπτει από ένα σύνολο στιγμών.

Άλκης Παναγιωτόπουλος