ΟΡΘΟΣ ΛΟΓΟΣ
Ορθός λόγος είναι η μορφή!
Το περιεχόμενο στα σχόλια!
Το θέμα άλλωστε δημιουργείται,
σαν την καταιγίδα ή την πυρκαγιά:
Φουντώνει ή ψυχορραγεί.
Ας περιμένουμε!
posted by Άλκης Παναγιωτόπουλος @ 2:17 AM
35 Comments
35 Comments:
Φίλοι, οι γενικόλογες συζητήσεις δεν με καλύπτουν. Τι ψηφίζω στις εκλογές της Κυριακής; Γιωργάκη ή Βαγγέλαρο!
Το θέτω διαφορετικά, συνθέτοντας μορφή! Ποιος λόγος είναι ορθός: Ο δομημένος του Ευάγγελου ή ο αποδομημένος του Γεωργίου;
Δηλαδή η δόμηση έχει περιεχόμενο;
Σε ποιο κλουβί δαρβίνε θα βρούμε το μυαλό σου αν όχι στον καθαρό άνεμο που ταξιδεύει με στροβιλισμούς; Εγώ ψηφίζω Hamlet με Williamson.
Ερώτημα: Σε τι διαφέρουν τα σχόλια αυτά από εξυπνάδες ευφυολόγων τηλεοπτικού σταθμού; Τέλειωσα Πολυτεχνείο και εργάζομαι σαν υδραυλικός λόγω ανάγκης και ανεργίας στον τομέα μου. Δεν είμαι βλαξ ούτε αγράμματος για να πουλάτε πνεύμα!
Είσαι ο ανώνυμος 7:05;
Και τότε έκλεισε την τηλεόραση ο υποψήφιος ψηφοφόρος. Και σκέφτηκε σαν τον Guy de Maupassant:
"Είναι τόσο βαθιά και τόσο θλιβερή η σιωπή του δωματίου όπου ζούμε μόνοι μας. Δεν είναι μόνο μια σιωπή γύρω από το σώμα αλλά μια σιωπή γύρω απ' την ψυχή"
Προσπάθησε να κοιμηθεί, με τα φαντάσματα εικονικών τηλεμορφών
να ίπτανται γύρω του απειλητικά.
Μένω για λίγο στο απόσπασμα του Maupassant που ανέφερες και αναρωτιέμαι:
Πώς θα μπορούσε να εκφραστεί μουσικά αυτή η σιωπή γύρω από το σώμα, η σιωπή γύρω απ' την ψυχή;
Και κάτι ακόμα:
Ορθώς βάλλεται ο ορθός λόγος ως ορθολογικά ανορθολογικός. Ποια θα μπορούσε να είναι η αντιστοιχία με τον ορθολογικά δομημένο 'μουσικό λόγο';
Ο,τιδήποτε δομημένο είναι ανορθολογικό γιατί προσπαθεί να οριοθετήσει το απροσδιόριστο που μας περιβάλλει. Διευκολύνει μια συμβατική επικοινωνία αλλά μας απομακρύνει ταυτόχρονα από την ουσία μιας αρχετυπικής έννοιας.
Και η τέχνη, που έχει υπαρξιακό-βιωματικό χαρακτήρα, είναι αδύνατο να 'δομηθεί'.
Oρθός λόγος φίλοι μου είναι αυτός που φέρνει αποτέλεσμα, που αποδίδει, που είναι χρηστικός, που δεν απεραντολογεί αλλά 'συνθέτει'.
Κάθε μορφή σύνθεσης έχει κοινωνικό περιεχόμενο. Μιλώ ως εγγράμματος υδραυλικός και συνδικαλιστής.
Είναι αυτονόητο ότι ο ορθός λόγος είναι χρηστικός, συνθέτει και έχει κοινωνικό περιεχόμενο, αλλά με τον όρο 'χρηστικότητα' δεν εννοούμε μόνο την επιδιόρθωση στο καζανάκι της τουαλέτας ούτε με τον όρο 'κοινωνικό περιεχόμενο' τις απεργίες για τιμαριθμική αναπροσαρμογή των μισθών. Η δημιουργία αληθούς καλλιτεχνικής εικόνας είναι επίσης χρηστική
αφου καθορίζει την πνευματική ανέλιξη του ατόμου, ενώ η ίδια η πνευματικότητα κάθε ανθρώπου προσδιορίζει το κοινωνικό σύνολο.
Αγαπητέ netrino, ιδού η τεκμηρίωση στο ερώτημα που έθεσες:
Όταν ο λόγος είναι ορθός είναι ορθολογικά ανορθολογικός αφού στηρίζεται σε ορθολογικό επινόημα που από τη φύση του είναι ανορθολογικό.
Για να πλησιάσει κανείς την αλήθεια μέσω της καλλιτεχνικής εικόνας οφείλει να διαχωρίσει την αλήθεια από την ορθολογική αλήθεια που είναι βαθύτατα ανορθολογική, άρα ψευδής.
Είναι λοιπόν προφανές ότι στη μουσική, το μέσον δημιουργίας καλλιτεχνικής εικόνας είναι ένας απροσδιόριστος, 'κβαντικός' θα λέγαμε μουσικός λόγος, που η ορθολογική του δόμηση, στηριγμένη στην ιστορικότητα της γνώσης, περιέχει επαρκή στοιχεία για την αποδόμησή του με επιχείρημα την ίδια την ιστορικότητα της γνώσης για την ανορθολογικότητα του ορθολογικά δομημένου μουσικού και όποιου άλλου 'λόγου'.
Το αισθητικό αποτέλεσμα δεν είναι 'χαώδες' και 'ασαφές',
όπως θα το έβλεπαν πρωτόγονοι τεχνοκράτες, αλλά άμεσο και αδιαμεσολάβητο, αν βέβαια ο δημιουργός έχει την ικανότητα
να εκφράσει την ελεύθερη άνοδο
(ή πτώση) στην οποία όλοι συμμετέχουμε.
Είσαι σαφής. Γίνομαι και εγώ σαφέστερος ερμηνέυοντας το σχόλιό μου για το υποθετικό περιεχόμενο του δομημένου εγκεφάλου που εκρίθη ως ευφυολόγημα:
Κάθε προσπάθεια αναδόμησης της δομημένης σκέψης προέρχεται από την επιθυμία αναδιάταξης του Λόγου μπροστά στο χάσμα της καλπάζουσας εντροπίας που επιφέρει η ορθολογική στειρότητα. Η αναδόμηση της δόμησης είναι δηλαδή μια ενέργεια καθαρά αμυντική.
Αναδομώντας όμως το δομημένο το αποτέλεσμα είναι ένας νέος δόμος (πέτρινος τοίχος) που εχει την εντροπική μοίρα κάθε ντουβαριού
να καταλήγει σε ερείπιο, έστω και αξιοθέατο.
Νομίζω ότι στην συζήτησή μας μπορεί να παρέμβει τώρα ο Chateaubriand με ένα απόφθεγμα από τον Rene:
"Το παρελθόν και το παρόν είναι δυο ατελή αγάλματα: το πρώτο αποσύρθηκε εντελώς ακρωτηριασμένο στα ερείπια των αιώνων, το άλλο δεν απέκτησε ακόμα την τελειοποίησή του από το μέλλον".
Προς τον Άλκη:
Μου απαντάς λέγοντας ότι ο ορθός λόγος είναι χρηστικός, έστω με τη διευκρίνιση που κάνεις, και στο αμέσως επόμενο σχόλιο λες ότι:
όταν ο λόγος είναι ορθός είναι ορθολογικά ανορθολογικός αφού στηρίζεται σε ορθολογικό επινόημα
που από τη φύση του είναι ανορθολογικό.
Ερωτώ:
Η δημιουργία αληθούς καλλιτεχνικής εικόνας μέσω του ορθού λόγου, ως χρηστικά ορθή όπως λες, δεν οδηγεί σε ανορθολογική πνευματική ανέλιξη του ατόμου;
Πού βλέπεις την αντίφαση;
Ανορθολογική (αλλά επιθυμητή) πνευματική ανέλιξη του ατόμου είναι ίσως η 'αμφισβήτηση της καρτεσιανής τάξης που αποκρύπτει την άλλη πλευρά της αμφιβολίας'.
Όμως το ανορθολογικό είναι βαθύτατα ορθολογικό αν οριοθετηθεί. Είναι σαν να δομούμε την αποδόμηση μέσα από υπερδομές.
Η αποκάλυψη λοιπόν της 'άλλης', της άγνωστης πλευράς της αμφιβολίας, θα μπορούσε να είναι το χρηστικό περιεχόμενο ενός αδόμητου (και όχι αποδομημένου)κβαντικού 'ορθου λόγου'.
Για να προκαλέσω λίγο:
Ποια θα μπορούσε να είναι η σχέση του 'κβαντικού αδόμητου λόγου' και της ανάμνησης;
Μέσω του 'εξαίφνης';
Και κάτι ακόμα:
Είναι για σένα το εξαίφνης αδιαμεσολάβητο-εκτός χρόνου- (Πλάτων) ή διαμεσολαβημένο-εντός χρόνου-(Kirkegaard);
Προφανώς επανέρχεσαι στο προγενέστερο κείμενο ΕΞΑΙΦΝΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Η ανάμνηση πράγματι είναι 'αδόμητη' και μόνο σωρευτικά διαμορφώνει συνείδηση με αλλεπάλλες 'εκλάμψεις' εκτός χρόνου. Προτιμώ λοιπόν το πλατωνικό 'εξαίφνης' ως αδιαμεσολάβητο.
Ο Kierkegaard ενσωματώνει το αιφνίδιο μέσα στον χρόνο, δίνει ποιότητα στην ανάμνηση μεσω της διαμεσολάβησης, δημιουργεί μια επαλληλία συνεχών εξαίφνης, σχεδόν προβλέψιμων λόγω του σταδιακού 'χτισίματος' της συνείδησης, σε αντίθεση με τον Πλάτωνα όπου η στιγμή εμφανίζεται εντελώς απροσδιόριστα και αποκαλυπτικά.
"Aγαπώ τον κανόνα που διορθώνει τη συγκίνηση, αγαπώ τη συγκίνηση που διορθώνει τον κανόνα"
Ζ. Μπρακ
Ίσως γι' αυτό ο κυβισμός του Μπρακ είναι εκφραστικός και υπαινικτικός:
Είναι ανορθολογικά ορθολογικός, σε αντίθεση με τον κυβισμό του Πικάσσο που που είναι ορθολογικά ανορθολογικός.
Συμφωνώ με το δαρβίνο και φαίνεται οτι η ροή της κουβένατς βγάζει νόημα. Απλά νομίζω οτι οι 2 όροι ορθολογικό και ανορθολογικό έχουν διαφορετικό σύστημα αναφοράς.Και αυτό μπερδεύει λίγο. Δηλαδή, σε παλιότερο σχόλιο "Ο,τιδήποτε δομημένο είναι ανορθολογικό γιατί προσπαθεί να οριοθετήσει το απροσδιόριστο που μας περιβάλλει" που και αυτό και η συνέχειά του με βρίσκει σύμφωνη, αν πάρει σαν σύστημα αναφοράς τον ορθολογισμό, δεν είναι ανορθολογικό, ίσα-ίσα το αντίθετο, είναι ορθολογικό.Άρα οτιδήποτε είναι δμημένο είναι ορθολογικό (και φυσικά λειψό).Γι αυτό και οι περισσότερες πλάνες των ανθρώπων, αφού μέσα στα πλαίσια της λογικής και του αυτοαναφορικού εγκλωβιστικού τροπου σκέψης "αίτιο-αποτέλεσμα" βγαίνουν άπειρα λογικά συμπεράσματα, συμβατά με αυτόν τον τρόπο σκέψης, αλλά μακριά από την πραγματικοτητα που είναι πιο πολύπλοκη.Χρησιμοποιώντας τη λέξη "ανορθολογικό" έχουμε κατευθείαν ένα άλλο σύστημα αναφοράς που εντάσσεται σε αυτήν την πραγματικότητα.
Η παρατήρηση είναι σωστή . Η ασάφεια προκύπτει από το γεγονός ότι πράγματι υπάρχουν δύο συστήματα αναφοράς. Με βάση το πρώτο διορθώνω:
‘ Οτιδήποτε δομημένο είναι ορθολογικό γιατί προσπαθεί να οριοθετήσει το απροσδιόριστο που μας περιβάλλει…’
Με βάση το δεύτερο, όπως λες: ‘ η έννοια ‘ανορθολογικό’ εκφράζει μια πραγματικότητα πιο πολύπλοκη αφού οτιδήποτε είναι δομημένο είναι ορθολογικό (και φυσικά λειψό) στα πλαίσια της λογικής και του αυτοαναφορικού εγκλωβιστικού τρόπου σκέψης "αίτιο-αποτέλεσμα" που οδηγεί σε άπειρα λογικά συμπεράσματα, συμβατά με αυτόν τον τρόπο σκέψης. Γι αυτό και οι περισσότερες πλάνες των ανθρώπων’.
Λέω λοιπόν πως:
‘ Οτιδήποτε δομημένο είναι ανορθολογικό γιατί προσπαθεί να οριοθετήσει το απροσδιόριστο που μας περιβάλλει…’
θέλοντας να δώσω έμφαση στον παραλογισμό της ορθολογικότητας με την αντιστροφή των όρων, αφού ο ορθολογικός τρόπος σκέψης είναι βαθύτατα ανορθολογικός.
Αντιλαμβάνομαι ότι στην έννοια
'ανορθολογικό' ελλόχεύει ο κίνδυνος περιχαράκωσης σε θέσεις αντι-ορθολογικές, που αποτελούν μια μορφή νεο-ορθολογισμού.
Ίσως λοιπόν να είχε ενδιαφέρον η προσπάθεια προσδιορισμού του χρηστικού περιεχομένου ενός αδόμητου κβαντικού λόγου, με την ανάμνηση να έχει καθοριστικό ρόλο.
Όταν η ψηφιακή απεικόνιση της καμπύλης σχηματίζεται από τετράγωνα, δεν σημαίνει ότι η καμπύλη, ως γραμμή παύει να υφίσταται! Είναι οι εκλάμψεις της καμπύλης που δημιουργούν την αίσθηση, μια αίσθηση όμως που διαφοροποιείται ανάλογα με τον τρόπο σχηματισμού της!
Λέγοντας λοιπόν 'αδόμητος κβαντικός λόγος' εννοώ απροσδιόριστος κυρίως λόγος,
όπου η επιφαινόμενη αντιφατικότητα δεν λειτουργεί υποχρεωτικά εντροπικά: Αντίθετα λειτουργεί αναδραστικά, διαφοροποιώντας όμως
το ίδιο το περιεχόμενο του
'αδόμητου κβαντικού λόγου' που έχει τη δική του οντότητα και μας οδηγεί, πολλές φορές, σε λυσεις ανεξάρτητες από τα ερωτήματα που θέσαμε.
Θα ηθελα να ρωτήσω άλκη ποιες είναι οι αντι-ορθολογικές θέσεις και σε τι αναφερεσαι λέγοντας "νεο-ορθολογισμό".
Πάντως, με βάση τον παραπάνω διάλογο, το οτι μπορεί να χρησιμοποιούμε στοιχεία του ορθού λόγου για να εκφράσουμε την ανεπάρκειά του δεν σημαίνει οτι γινόμαστε αυτοαναφορικοί. Αφού "το παράθυρο που θέλουμε να αφήνουμε ανοιχτό" χωράει όλα τα υπόλοιπα.Ξέρουμε οτι χρησιμοποιούμε μια σύμβαση.
Πολύ γενικά αναφέρομαι σε νέες προσεγγίσεις της λογικής, τις λεγομενες SOL (second-order logic)
που έχουν μεγαλύτερη δύναμη έκφρασης από από την αξιωματική αριστοτελική λογική FOL (first-order logic). Όλες αυτές οι λογικές (Default Logic, Nonmonotonic Logic, Deontic Logic,
κλπ) αποτελούν υπέρβαση, με την ενσωμάτωση στην λογική επεξεργασία την έλλειψη επαρκούς πληροφορίας, αγγίζουν μεγάλα θέματα, όπως η τεχνητή νοημοσύνη, και εμπεριέχουν στοιχεία για ένα άλμα προς την ουσιαστική γνώση. Εδώ λοιπόν μπορεί να υπεισέλθει η προσπάθεια προσδιορισμού ενός αδόμητου κβαντικού λόγου, με την ανάμνηση να έχει καθοριστικό ρόλο.
Δεν διαφωνώ πως το ερώτημα της ορθολογικότητας του ορθού λόγου μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο μελέτης της σύγχρονης λογικής. Μπορεί όμως η Nonmonotonic Logic ή ο τομέας Deontic Logic να συμπεριλάβουν στις αναλύσεις τους έννοιες όπως 'ανάμνηση' ή 'αδόμητος κβαντικός λόγος';
Είναι αυτονόητο πως η ανάμνηση σχηματίζεται από 'γεγονότα' που
αποκτούν υπόσταση σε κάποια χρονική ακολουθία.
Το περιεχόμενο του 'αδόμητου κβαντικού λόγου' χρήζει ερμηνείας
και οριοθέτησης.
Η σύγχρονη λογική προσφέρεται
ίσως σαν μέσο διαμόρφωσης μιας κωδικοποιημένης γλώσσας που θα αποκωδικοποιεί το εύρος και την πολυπλοκότητα των ερωτημάτων που θέτουμε. Δεν υπάρχει a priori θεωρία που θα μας δώσει τη λύση, αλλά διαμορφώνουμε θεωρία με βάση ερωτήματα που επιζητούν λύση.
Η Temporal Logic, ένας σχετικά νέος κλάδος της λογικής που προτάθηκε στη δεκαετία του '60 από τον Arthur Prior και βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη στις μέρες μας από σημαντικούς επιστήμονες-διανοητές,
όπως ο van Benthen και ο Peter Ohrstrom, θα μπορούσε να είναι μια μέθοδος αναζήτησης των 'κρυμμένων σταθερών', εκεί όπου ο ορθός λόγος
ασφυκτιά κάτω από το βάρος της ανορθολογικότητάς του.
Η λογική, ως μέθοδος, στηρίζεται κυρίως στις 'ασπρόμαυρες' έννοιες του αληθούς ή εσφαλμένου. Αυτό προκύπτει και από τα λεγόμενα
'existential graphs' του Charles Peirce στα οποία στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό η σύγχρονη λογική.
Η Modal Logic, που κινείται πάνω στις έννοιες 'αναγκαίο'(necessary) και πιθανό (possible), θεωρείται αρκετά αδύναμο σύστημα για να προσδώσει επαρκή αναγκαιότητα.
Από όσο γνωρίζω, οι προσεγγίσεις της Temporal Logic μέσω των operators H (για το παρελθόν) και G
(για το μέλλον) μπορεί να οδηγήσει την σκέψη μας σε τυποποιημένες (ψευδο)χρονικές εκτιμήσεις αν δεν κωδικοποιήσουμε και άλλες παραμέτρους.
Χρειάζεται μελέτη.
Μήπως η απουσία επαρκούς αναγκαιότητας είναι το ζητούμενο στη σύγχρονη λογική; Αισθάνομαι ότι η ενσωμάτωση 'χρόνου' στα γεγονότα (events) της Temporal Logic, θέτει ως προυπόθεση τον προσδιορισμό της ίδιας της έννοιας, ή ακόμα καλύτερα, της φύσης του χρόνου που ενσωματώνουμε.
Και ένα άλλο ερώτημα παλαιό, αλλά επίκαιρο όσο ποτέ:
Είναι ο χρόνος που δίνει υπόσταση στα γεγονότα ή τα γεγονότα δίνουν υπόσταση στον χρόνο; Ας μη μιλήσει κανείς για 'χωροχρονικό συνεχές'
προσπαθώντας με εφαρμοσμένες, ή έστω εφαρμόσιμες, μαθηματικές προσεγγίσεις να δώσει συνολική απάντηση σε θέματα οντολογίας.
Ίσως λοιπόν η συγχρονη λογική να είναι ένα βήμα προς τα εμπρός αλλά το ερώτημα παραμένει: Ποια λογική, και με ποιους operators.
H Temporal Logic βρίσκεται, από πρώτη ματιά, πιο κοντά σε οντολογικές αναζητήσεις.
Η ενσωμάτωση όμως του χρόνου, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, είναι στατική, 'παγωμένη' θα λέγαμε,
σε αποκομμένες στιγμές.
Θα έβλεπα σαν ιδιαίτερα χρήσιμο
για την Temporal Logic τον operator: 'possibly' (πιθανώς) που μαζί με τον 'necessarily' (κατ' ανάγκην) αποτελούν τους βασικούς operators της Modal Logic. Από την άλλη πλευρά, οι 'χρονικοί' operators της Temporal Logic:
G ('θα είναι πάντα αυτό') και F ('θα είναι η περίπτωση που'), για το μέλλον, και:
H ('ήταν πάντα αυτό') και P ('ήταν
η περίπτωση που') για το παρελθόν,
φαίνονται αρκετά δεσμευτικοί και αποκομμένοι από μια πλατύτερη προσέγγιση προς την έννοια του χρόνου (ιδιαίτερα οι 'ισχυροί' operators G και H).
Χρειάζεται λοιπόν μεγάλη προσοχή πριν προχωρήσουμε σε λογικούς φορμαλισμούς.
Ας ορίσουμε λοιπόν ορισμένες βασικές αρχές ξεκινώντας από το γεγονός ότι η "σημαντική" της Temporal Logic βασίζεται πάνω στην
Modal Logic.
Δεχόμενοι μια χρονική διαδοχή t',t'', t'''.....μικρότερων από T,
ο προσδιορισμός ενός συμβάντος p
μέσω των 'αδύνατων' operators P και F μπορεί να οριστεi σύμφωνα με τις αρχές:
Pp είναι αληθές στον χρόνο t αν p είναι αληθές σε κάποιο χρόνο t' τέτοιο ώστε t' να είναι μικρότερος από t
Fp είναι αληθές στον χρόνο t αν p είναι αληθές σε κάποιο χρόνο t' τέτοιο ώστε t να είναι μικρότερος από t'
Ένα συμβάν p μέσω των "ισχυρών" operators H και G ορίζεται σύμφωνα με τις αρχές:
Hp είναι αληθές στον χρόνο t αν p είναι αληθές σε όλους τους χρόνους t' τέτοιους ώστε t' να είναι μικρότερο από t
Gp είναι αληθές στον χρόνο t αν p είναι αληθές σε όλους τους χρόνους t' τέτοιους ώστε t να είναι μικρότερο από t'
Εδώ θέλω να σημειώσω πως τα θεωρήματα της λεγόμενης Minimal Tense Logic Kt επαληθεύονται σύμφωνα με όλες τις ερμηνείες όλων των χρονικών μορφών. Για παράδειγμα
Ένα συμβάν p λέμε ότι χαρακτηρίζει ένα σύνολο από μορφές F αν:
p είναι αληθές σε όλους τους χρόνους κάτω από όλες τις ερμηνείες πάνω σε οποιαδήποτε μορφή στο F
Για κάθε μορφή που δεν ανήκει στο F υπάρχει μια ερμηνεία που καθιστά το p λανθασμένο σε κάποιο χρονικό σημείο.
Έχω την εντύπωση πως τα συστήματα αυτά μπορούν να αποτελέσουν μια ενδιαφέρουσα θεωρητική βάση για τον ορισμό ενός συμβάντος σε μια χρονική διαδοχή.
Δαρβίνε, είχα πει ότι οι προσεγγίσεις της Temporal Logic μέσω των operators H (για το παρελθόν) και G (για το μέλλον) μπορεί να οδηγήσει την σκέψη μας σε τυποποιημένες (ψευδο)χρονικές εκτιμήσεις αν δεν κωδικοποιήσουμε και άλλες παραμέτρους. Για μένα,
κομβικό σημείο είναι η έννοια του συμβάντος, ενώ πάντα περιμένω τη σύνδεση συμβάντος και ανάμνησης από τον Άλκη.
Μια διευκρίνηση στο προηγούμενο σχόλιό μου. Λέγοντας:
t' είναι μικρότερο από t
ή
t είναι μικρότερο από t'
εννοώ προγενέστερο.
Επίσης η χρονική "σειρά" t t' t''
t''' αποτελεί, για μένα, αδύνατο σημείο της Temporal Logic αφού τα
γεγονότα p σε P, H, F ή G δεν προσδιορίζονται γραμμικά.
Δεν θα ήταν άσκοπο να θυμηθούμε τον στίχο του Άγγλου ποιητή William Wordsworth:
The Child is the father of the man
Κατά μία έννοια είμαστε παιδιά του παρελθόντος μας. Είμαστε αυτό που είμαστε μέσα από συμβάντα που μας οδήγησαν σε αυτό που είμαστε.
Τo συμβάν δημιουργεί χρόνο, και ο χρόνος ‘μεταφέρει’ το συμβάν σε ένα νέο συμβάν, που ‘εκφράζεται’ μέσα από τον νέο χρόνο.
Ο χρόνος δηλαδή έχει διπλή υπόσταση: Είναι κίνηση αλλά είναι και έκφραση!
Κατ’ επέκταση, συνείδηση είναι ένα σύνολο (cluster) από συμβάντα (events) που ‘εκφράζονται’ με τον χρόνο μέσα από αρχές απροσδιοριστίας.
Η απροσδόκητη ‘εμπλοκή συμβάντων’ είναι αποτέλεσμα της εμπλοκής των ‘φορέων’ τους (carriers), που είναι ο χρόνος,καθώς
‘θρυμματίζεται’ σε ένα ‘εξαίφνης-αποκάλυψη’ με απροσδιόριστο τρόπο.
Αυτό επομένως που εντυπώνεται μέσα μας δεν είναι το συμβάν καθαυτό (το απρόβλεπτο ‘αντίο’ σε μια έντονη ερωτική σχέση, για παράδειγμα) αλλά οι συνέπειες που προκύπτουν από τις ‘εκφραστικές κινήσεις’ των φορέων στο σύνολο της απροσδιοριστίας τους. Και οι φορείς ‘μεταφέρουν’ ανάμνηση!
Κατ’ ακολουθία θα μπορούσαμε να πούμε ότι:
Ανάμνηση είναι η ποσότητα ενέργειας (quantum) που μεταφέρεται από ένα συμβάν σε άλλο μέσω του χρόνου. Αποτελεί λοιπόν θεμελιώδες ‘υλικό’ στοιχείο που διαμορφώνει τα συμβάντα, στη ροή του χρόνου που αναδύεται μέσα από αυτά.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Το προηγούμενο σχόλιο επαναλαμβάνεται, ως κύριο κείμενο σε νέα ανάρτηση, για λόγους λειτουργικούς. Η συζήτηση συνεχίζεται κάτω από τον τίτλο:
"Συμβάν και Ανάμνηση"
[url=http://sopriventontes.net/][img]http://tonoviergates.net/img-add/euro2.jpg[/img][/url]
[b]microsoft office 2007 enterprise crack, [url=http://sopriventontes.net/]academic software dreamweaver[/url]
[url=http://sopriventontes.net/]Creative Suite 4 Design[/url] coreldraw x4 serial how to purchase a software
making comics pages in quarkxpress [url=http://sopriventontes.net/]8 cheap software[/url] cheap oem software for
[url=http://sopriventontes.net/]software with academic discount[/url] buy seo software
[url=http://sopriventontes.net/]adobe acrobat pro 9[/url] math education software
mathematics educational software [url=http://tonoviergates.net/]software sales in canada[/url][/b]
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home