ΣΥΜΒΑΝ ΚΑΙ ΑΝΑΜΝΗΣΗ
Δεν θα ήταν άσκοπο να θυμηθούμε τον στίχο του Άγγλου ποιητή William Wordsworth:
The child is the father of the man
Κατά μία έννοια είμαστε παιδιά του παρελθόντος μας. Είμαστε αυτό που είμαστε μέσα από συμβάντα που μας οδήγησαν σε αυτό που είμαστε. Το συμβάν δημιουργεί χρόνο, και ο χρόνος ‘μεταφέρει’ το συμβάν σε ένα νέο συμβάν, που ‘εκφράζεται’ μέσα από τον νέο χρόνο. Ο χρόνος δηλαδή έχει διπλή υπόσταση: Είναι κίνηση αλλά είναι και έκφραση!
Κατ’ επέκταση, συνείδηση είναι ένα σύνολο (cluster) από συμβάντα (events) που ‘εκφράζονται’ με τον χρόνο μέσα από αρχές απροσδιοριστίας.
Η απροσδόκητη ‘εμπλοκή συμβάντων’ είναι αποτέλεσμα της εμπλοκής των ‘φορέων’ τους (carriers), που είναι ο χρόνος, καθώς ‘θρυμματίζεται’ σε ένα ‘εξαίφνης-αποκάλυψη’
(apparition) με απροσδιόριστο τρόπο.
Αυτό επομένως που εντυπώνεται μέσα μας δεν είναι το συμβάν καθαυτό (το αιφνίδιο ‘αντίο’ σε μια έντονη ερωτική σχέση, για παράδειγμα) αλλά οι συνέπειες που προκύπτουν από τις ‘εκφραστικές κινήσεις’ των φορέων στο σύνολο της απροσδιοριστίας τους. Και οι φορείς ‘μεταφέρουν’ ανάμνηση!
Κατ’ ακολουθία θα μπορούσαμε να πούμε ότι:
Ανάμνηση είναι η ποσότητα ενέργειας (quantum) που μεταφέρεται από ένα συμβάν σε άλλο μέσω του χρόνου. Αποτελεί λοιπόν θεμελιώδες ‘υλικό’ στοιχείο που διαμορφώνει τα συμβάντα, ταξιδεύοντας με τον χρόνο που αναδύεται μέσα από αυτά.
posted by Άλκης Παναγιωτόπουλος @ 11:26 PM
17 Comments
17 Comments:
Άλκη, στο τελευταίο μου σχόλιο (κείμενο: "Ορθός Λόγος") είχα πει ότι η χρονική σειρά t t' t''
t''' αποτελεί αδύνατο σημείο της Temporal Logic αφού τα γεγονότα p σε P, H, F ή G δεν προσδιορίζονται γραμμικά. Κάτι ανάλογο νομίζω υποστηρίζεις και εσύ.
Αν το ζητούμενο είναι η μελέτη πάνω στη σχέση συμβάντος και ανάμνησης, θα πρέπει, πριν απ' όλα, να ορισθούν τα μεγέθη εκείνα
πάνω στα οποία μια αναλυτική γλώσσα, όπως η Minimal Tense Logic Kt, μπορεί να εκτελέσει τις αναγκαίες 'πράξεις'.
Κατ’ αρχήν δεν είμαι βέβαιος ότι η Minimal Tense Logic Kt είναι η γλώσσα που χρειαζόμαστε. Αυτό θα φανεί στην πορεία. Ας ορίσουμε όμως τα ‘σύμβολα’ που, σε κάθε περίπτωση, είναι αναγκαία για την εκτέλεση ‘πράξεων’. Μεταφράζω λοιπόν:
Το συμβάν (event) ( E ) δημιουργεί χρόνο ( T ).
O χρόνος ( T ) ‘μεταφέρει’ το συμβάν ( E ) σε ένα νέο συμβάν ( E1 ) που ‘εκφράζεται’ μέσα από τον νέο χρόνο ( T1 ).
Ο χρόνος έχει διπλή υπόσταση: Είναι κίνηση αλλά είναι και έκφραση. Επομένως ο χρόνος ( Τ1, Τ2, Τ3,...) υποδηλώνει κίνηση με έκφραση.
Η ‘εμπλοκή συμβάντων’ ( E1, E2, E3, ...) είναι αποτέλεσμα της εμπλοκής των ‘φορέων’ τους, που είναι ο χρόνος (T1, T2, T3,..).
Τα συμβάντα (μέσω των φορέων τους)
‘θρυμματίζονται’ σε νέα ‘εξαίφνης-αποκάλυψη’ (apparition) ( A ).
Ανάμνηση ( M1, Μ2, Μ3, ...) είναι η ποσότητα ενέργειας που μεταφέρεται από ένα συμβάν σε άλλο μέσω του χρόνου. Υποδηλώνει ενέργεια με έκφραση.
Συνείδηση ( C ) είναι ένα σύνολο από συμβάντα ( Ex ), που
‘εκφράζονται’ σε ένα σύνολο
‘εξαίφνης-αποκαλύψεων’ ( Ax ), μέσω του χρόνου ( Tx ) και της ανάμνησης ( Mx ).
Είναι προφανές ότι τα ανωτέρω αποτελούν προσχέδιο για μελέτη. Θα επανέλθουμε.
Μία παρατηρήση:
Ο χρόνος Τ ενός συμβάντος Ε, όπως ορίζεται ως κίνηση με έκφραση, επικαλύπτει την ανάμνηση Μ του ιδιου συμβάντος Ε, που ορίζεται ως ενέργεια με έκφραση.
Να αναλυθεί διεξοδικά η σχέση του χρόνου Τ με την ανάμνηση Μ ενός συμβάντος Ε.
Νομίζω πως η παρατήρηση γενικεύται με το ερώτημα:
Ένα συμβάν Ε ορίζεται μέσω του χρόνου Τ που δημιουργείται από το ίδιο.
Ο Τ του Ε ορίζεται ως κίνηση, άρα ενέργεια. Από πού προκύπτει η έκφραση του Τ αν δεν υπάρχει ανάμνηση Μ του Ε;
Πριν προχωρήσουμε, θα ήταν ίσως ενδιαφέρον να συνοψίσουμε τις θέσεις του McTaggart, προδρόμου της Temporal Logic, για τη σχέση χρόνου και συμβάντος. (‘The Unreality of Time’ 1908):
Ένα συμβάν δεν σταματάει ποτέ να είναι ένα συμβάν.
Ένα συμβάν του οποίου αλλάζουν οι ποιότητες, δεν είναι εντελώς το ίδιο.
Ένα συμβάν μπορεί να είναι παρελθόν όταν το αντιλαμβάνομαι σαν παρόν,ή παρόν όταν το αντιλαμβάνομαι σαν παρελθόν.
Ο αντικειμενικός χρόνος στον οποίο δημιουργούνται τα γεγονότα, θα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από τον χρόνο στον οποίο τα αντιλαμβανόμαστε.
Ο αντικειμενικός χρόνος έχει μόνο δύο διάρκειες (πριν και μετά), διαχωριζόμενες από ένα παρόν, διαφορετικό από το παρόν της εμπειρίας, αφού δεν είναι διάρκεια αλλά σημείο.
Το προφανές παρόν των παρατηρήσεών μας – διαφορετικό όπως εσύ από εμένα – δεν μπορεί να αντιστοιχεί στο παρόν των παρατηρούμενων συμβάντων.
Όλα παρατηρούνται σε ένα προφανές παρόν αλλά τίποτα, ούτε ακόμα οι ίδιες οι παρατηρήσεις, δεν μπορεί να είναι ένα προφανές παρόν.
Είναι πιθανό ότι η πραγματικότητα που αντιλαμβανόμαστε ως συμβάντα σε χρονική διαδοχή, να αποτελεί μια μη-χρονική διαδοχή.
Οι θέσεις του McTaggart ήταν πρωτοποριακές για την εποχή του.
Χρησιμοποιεί τη 'σειρά Α' (παρελθόν, παρον, μέλλον και τη
'σειρά Β'(νωρίτερα, αργότερα) για να προσδιορίσει τα συμβάντα,
διαπιστώνοντας μια εγγενή αντίφαση στην χρονική σειρά t, t' t''....
Θα έπρεπε όμως να προχωρήσει περισσότερο και να αποδεσμεύσει τα ίδια τα συμβάντα από κάθε σειρά e', e', e''...., έστω και αν αυτή δεν είναι χρονική.
Σε κάθε περίπτωση, συμβάντα που δεν συνδέονται χρονικά δεν αποτελούν σειρά αλλά σύνολο. Η 'διαδοχή' συμβάντων Ε, σε
'εξαίφνης-αποκάλυψη' Α1, Α2, κλπ,
γίνεται μέσω του χρόνου Τ κάθε συμβάντος Ε χωρίς όμως να υπάρχει υποχρεωτικά μια αιτιατή εμπλοκή στην διαδοχή των χρόνων τους.
Η αναστρεψιμότητα επομένως του χρόνου, άρα και της ΄ροής συμβάντων', ελλοχεύει σε κάθε στιγμή.
Τα συμβάντα όμως δεν είναι μια δεξαμενή 'σφαιριδίων' από τα οποία ξεπηδούν 'χορδές χρόνου'.
Κάθε συμβάν Ε προσδιορίζεται μόνο από τις συνέπειές του, που δεν προβλέπονται (μέλλον F), δεν αναλύονται (παρελθόν P), αλλά διαφοροποιούν το ίδιο το συμβαν,
μεταβάλλοντάς το σε άλλο συμβάν.
Επανέρχομαι στο ερώτημά μου, γενικευμένο σε τρία σκέλη από την παρέμβαση του δαρβίνου:
1. Πώς ερμηνεύεται η σχέση του χρόνου Τ με την ανάμνηση Μ ενός συμβάντος Ε όταν ο Τ του συμβάντος Ε ορίζεται ως κίνητική ενέργεια.
2. Από πού προκύπτει η έκφραση του Τ αν δεν υπάρχει ανάμνηση Μ του Ε;
3. Γιατί κάθε συμβάν 'εκφράζεται'
και τι, τέλος πάντων, είναι αυτή η έκφραση.
Θα έλεγα, φίλε netrino, πως τα τρία ερωτήματα συγκλίνουν σε ένα:
Τη ‘φύση’ του συμβάντος.
Ανάμνηση και έκφραση προσδιορίζουν κάθε συμβάν που μας διαμορφώνει, που μας ‘αλλάζει’, είτε είναι σε γνώση μας είτε όχι.Γι’ αυτό και οι ‘έλλογες’ προσεγγίσεις οδηγούν σε παραλογισμό!
Αγνοούν τις ‘κρυφές σταθερές’ μέσα από τις οποίες τα συμβάντα
επιδρούν πάνω μας, συνήθως ‘εν αγνοία’ μας.
Ο χρόνος (Τ1) ενός συμβάντος Ε1 είναι η έκφραση (ex1) και η ανάμνηση (Μ1) που μεταβάλλει το ‘τώρα’ της ύπαρξής μας. Και αυτό το ‘τωρα’ έχει όλα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά ενός συμβάντος Ε με τον αντίστοιχο ΤexM
προσδιορισμό.
Ταξίδευε βόρεια και ξέμεινε σε ένα πανδοχείο. Σε μια παλιά βιβλιοθήκη βρήκε ένα χειρόγραφο με τίτλο ’Συμφωνία της Θλίψης’,
ένα άγνωστο έργο για ορχήστρα του άγνωστου συνθέτη Dieter Wimmer. Τότε χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν, λέει, πρωτοχρονιά 2008.
Και εκείνος, αντιμέτωπος με άλλο συμβάν, καθώς διάβαζε το συναρπαστικό ανεκτέλεστο έργο,
με τους ήχους της μουσικής να αντηχούν μέσα του,
στροβιλίζοντας όπως σε τρικυμία, όλη του την ύπαρξη.
Το αντιστρέφω:
Όταν μια συμφωνία μας αφήνει αδιάφορους, είναι η 'εκδίκηση'
του ήχου για την έλλειψη έκφρασης από τον συνθέτη. Ο ήχος, ως ήχος, έχει έκφραση, μόνο που ο συνθέτης δεν μπόρεσε να την βρει.
Περιμένω λοιπόν τον τύπο της μουσικής έκφρασης μέσω της Minimal Tense logic Kt.
Θα περίμενα να έβαζες πιο δύσκολα ερωτήματα, φίλε netrino!
Μουσική έκφραση θα μπορούσε να είναι ο τύπος:
PΕ(exM) → ◊FΕ(Sex)
όπου:
P ═ (αν κάποτε) ήταν η περίπτωση που…
Ε ═ συμβάν
ex ═ έκφραση
M ═ ανάμνηση
◊ ═ είναι πιθανό (ότι)
F ═ (τότε) θα είναι η περίπτωση που…
S ═ ήχος
Η προσέγγιση είναι υβριδική (μεικτή) γιατί χρησιμοποιεί σημειογραφία της Temporal και
της Modal Logic.
Ας προχωρήσουμε λοιπόν περισσότερο:
Σε σχόλιό μου (Dec 31) είχα επισημάνει ότι ο χρόνος Τ ενός συμβάντος Ε δεν θα μπορούσε να 'μεταφέρει' έκφραση, αν δεν υπάρχει ανάμνηση Μ του Ε.
Έτσι ο τύπος σου για την μουσική έκφραση θα μπορούσε να γενικευτεί με την αντικατάσταση του S με Μ.
Και κάτι ακόμα. Ο συγκεκριμένος τύπος
PΕ(exM) → ◊FΕ(Μex)
προσδιορίζει αρκετά πειστικά την εμφάνιση συμβάντων εκτός χρόνου, σε συμφωνία ίσως με τον McTaggart.
1) "Ανάμνηση είναι η ποσότητα ενέργειας (quantum) που μεταφέρεται από ένα συμβάν σε άλλο μέσω του χρόνου." Και γιατί η ενέργεια αυτή θα πρέπει να είναι κβαντισμένη; Πως αποδυκνύεται αυτό;
2) "Το συμβάν (event) ( E ) δημιουργεί χρόνο ( T )". Το συμβάν (Ε) υπάρχει εκτός χρόνου; Λογική μου φαίνεται η αντίστροφη σχέση.
3) "O χρόνος (T) ‘μεταφέρει’ το συμβάν (E) σε ένα νέο συμβάν (E1) που ‘εκφράζεται’ μέσα από τον νέο χρόνο ( T1 )". Η τομή των Τ1 και Τ2 ελιναι το κενό σύνολο ή υπάρχει κοινό στοιχείο; Αν υπάρχει πως διακρίνεται ο Τ1 από τον Τ2;
Μια παρατήρηση που, ελπίζω, να μην θεωρηθεί πρόκληση.
Στο αρχικό κείμενο 'Συμβάν και Ανάμνηση' ο Άλκης μιλάει για τον 'χρόνο που θρυμματίζεται σε ένα εξαίφνης-αποκάλυψη' και πιο κάτω, η ανάμνηση ορίζεται ως
'θεμελιώδες υλικό στοιχείο που διαμορφώνει τα συμβάντα, ταξιδεύει με τον χρόνο που αναδύεται μέσα από αυτά'.
Ερωτώ:
1. Γιατί στον προτεινόμενο τύπο απουσιάζει ο χρόνος Τ ενός συμβάντος Μ;
2. Όταν ο χρόνος 'θρυμματίζεται σε ένα εξαίφνης-αποκάλυψη' έχουμε να κάνουμε με ποιητικό λόγο του συντάκτη ή με θεμελιώδες αξίωμα;
Λέγοντας ότι η ανάμνηση είναι ποσότητα ενέργειας που μεταφέρεται από ένα συμβάν σε ένα άλλο, εννοώ ότι αποτελεί μια διακριτή αξία στην οποία αντιστοιχεί μια ένδειξη ενέργειας (quantum). Είναι δηλαδή ‘ποσότητα’ εν δυνάμει προσδιορίσιμη.
Εδώ θέλω να κάνω μια διευκρίνιση στο αρχικό κείμενο:
Το συμβάν δημιουργεί ‘χρόνο’ που γίνεται αντιληπτός μέσω της έκφρασης στην οποία εμπεριέχεται η ανάμνηση. Δεν υπάρχει δηλαδή
‘καθαρό’ μέγεθος χρόνου. Αυτός είναι και ο λόγος που απουσιάζει
ο χρόνος Τ από τον τύπο,
PΕ(exM) → ◊FΕ(Sex) και προφανώς
PΕ(exM) → ◊FΕ(Μex) (δαρβίνος):
Η κίνηση ενσωματώνεται στην έκφραση μέσω της ανάμνησης.
Κάθε συμβάν, παρά την πολύπλοκη δομή του, εκφράζεται ως μοναδικότητα. Περιλαμβάνει όλους τους πιθανούς συνδυασμούς
‘εξαίφνης’ που απέτυχαν να αποκαλυφθούν, αφού ανάμνηση και έκφραση λειτουργούν επιλεκτικά.
Η ενέργεια όμως μιας μοναδικότητας (εξαίφνης) που αποκαλύφθηκε, ενσωματώνεται, ως ανάμνηση και έκφραση, στο νέο συμβάν, που διαφοροποιείται ποιοτικά.
Τέλος, πώς ‘θρυμματίζεται ο χρόνος σε ένα εξαίφνης-αποκάλυψη’;
When the lamp is shattered
The light in the dust lies dead
(Όταν θρυμματίζεται ο λύχνος
Το φως νεκρό απλώνεται στη σκόνη)
Percy Shelley.
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home