ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΕΞΑΙΦΝΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ
ΤΕΛΕΣΤΕΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ ΣΥΜΒΑΝΤΩΝ
Οι τελεστές εμπλοκής (ο), εισβολής (d) και επαφής (m) προσδιορίζουν καταστάσεις σύνδεσης μεταξύ δύο συμβάντων. Οι ίδιοι τελεστές χρησιμοποιούνται για την σύνδεση ενός συμβάντος με ένα γεγονός και για την σύνδεση ενός συμβάντος με τον ταυτοτικό μορφισμό του.
Η κατάσταση σύνδεσης μεταξύ δύο συμβάντων επιδρά άμεσα στον τρόπο ανταλλαγής πληροφορίας και στην διαδικασία έκλυσης ‘εκφραστικής ενέργειας’.
Η σύνδεση επαφής είναι κατ’ εξοχήν τοπική: Οριοθετεί την επικράτεια δύο συμβάντων που, αν και μεταβαλλόμενα, διατηρούν την αυτοτέλειά τους το ένα ως προς το άλλο. Η ανταλλαγή πληροφορίας είναι περιορισμένη και η ύπαρξη του ενός γίνεται αντιληπτή από το άλλο μόνο από πασσάλους συνοριακών ρυθμίσεων που σχηματίζουν ‘ορίζοντα των γεγονότων’.
Η σύνδεση εισβολής είναι κυρίως τοπική με χρονικά χαρακτηριστικά.
Ο εισβολέας καταλαμβάνει μικρό σχετικά χώρο στην ξένη επικράτεια με κίνδυνο να αφομοιωθεί. Mπορεί όμως να διαταράξει την συνοχή του άλλου συμβάντος σε τέτοιο βαθμό, ώστε το τελευταίο να διαφοροποιηθεί ουσιαστικά μέσα από την ανταλλαγή εκφραστικής ενέργειας που μεταβάλλει με την σειρά της τα τοπικά πλαίσια.
Η σύνδεση εμπλοκής είναι κυρίως χρονική με αποτέλεσμα την δημιουργία τοπικών μεταβολών. Δύο συμβάντα εμπλέκονται σε συνεχείς ανταλλαγές μηνυμάτων οριοθέτησης που διαμορφώνουν εσωτερικά μέτωπα επαφής, με αέναες μετατοπίσεις συνοριακών ρυθμίσεων (αμυντικό αρχέτυπο επιβίωσης), και ανάλογα σημεία εισβολής που εκδηλώνονται μέσα από κυλιόμενες εκφραστικές εκλάμψεις (επιθετικό αρχέτυπο επιβεβαίωσης).
Όπως είναι φανερό, ο τελεστής εμπλοκής συνδυάζει τους τελεστές επαφής και εισβολής, δίνοντας στις πράξεις της Εξαίφνης Λογικής την αναγκαία νοηματική πληρότητα.
Πρέπει επίσης να επισημάνουμε ότι ο ‘ορίζοντας των γεγονότων’, στην κατάσταση επαφής μεταξύ δύο συμβάντων, μας δίνει μια εικόνα του πολυδιάστατου περιεχομένου κάθε ενός από αυτά σε ολογραφική μορφή.
ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΩΣ ΟΝΤΩΣ ΜΗ-ΟΝ
Στο ερώτημα πώς ένα γεγονός f, ως όντως μη-ον, (αφού προσδιορίζεται μόνο μέσω ενός συμβάντος όντως –όντος), εμπλέκεται με ένα συμβάν όντως-ον Ε, και επενεργεί πάνω του διαφοροποιώντας το, θα λέγαμε ότι περνάει πρώτα μέσα από τον ταυτοτικό μορφισμό Ei του συμβάντος Ε, όπου καταγράφεται ως γεγονός f όντως-ον, αν και παραμένει γεγονός όντως μη-ον ως προς το Ε.
Ο ταυτοτικός μορφισμός Εi, αν και όντως-ον, επενεργεί πάνω στο συμβαν Ε ως όντως μη-ον, αφού ένα μόνο μέρος του αποκαλύπτεται ως ανάμνηση μέσω της έκφρασης, όχι πλέον του γεγονότος μη-όντος που τά ίχνη του χάνονται κάπου μέσα στον ταυτοτικό μορφισμό Ei του συμβάντος Ε, αλλά της εκφραστικής ενέργειας του γεγονότος f που φτάνει διαφοροποιημένη στο Ε. Το Ε δηλαδή, ως αποκάλυψη, είναι το όντως-ον του Εi, που ως σύνολο παραμένει πάντα μη-ον.
Οι τελεστές εμπλοκής (ο), εισβολής (d) και επαφής (m) προσδιορίζουν καταστάσεις σύνδεσης μεταξύ δύο συμβάντων. Οι ίδιοι τελεστές χρησιμοποιούνται για την σύνδεση ενός συμβάντος με ένα γεγονός και για την σύνδεση ενός συμβάντος με τον ταυτοτικό μορφισμό του.
Η κατάσταση σύνδεσης μεταξύ δύο συμβάντων επιδρά άμεσα στον τρόπο ανταλλαγής πληροφορίας και στην διαδικασία έκλυσης ‘εκφραστικής ενέργειας’.
Η σύνδεση επαφής είναι κατ’ εξοχήν τοπική: Οριοθετεί την επικράτεια δύο συμβάντων που, αν και μεταβαλλόμενα, διατηρούν την αυτοτέλειά τους το ένα ως προς το άλλο. Η ανταλλαγή πληροφορίας είναι περιορισμένη και η ύπαρξη του ενός γίνεται αντιληπτή από το άλλο μόνο από πασσάλους συνοριακών ρυθμίσεων που σχηματίζουν ‘ορίζοντα των γεγονότων’.
Η σύνδεση εισβολής είναι κυρίως τοπική με χρονικά χαρακτηριστικά.
Ο εισβολέας καταλαμβάνει μικρό σχετικά χώρο στην ξένη επικράτεια με κίνδυνο να αφομοιωθεί. Mπορεί όμως να διαταράξει την συνοχή του άλλου συμβάντος σε τέτοιο βαθμό, ώστε το τελευταίο να διαφοροποιηθεί ουσιαστικά μέσα από την ανταλλαγή εκφραστικής ενέργειας που μεταβάλλει με την σειρά της τα τοπικά πλαίσια.
Η σύνδεση εμπλοκής είναι κυρίως χρονική με αποτέλεσμα την δημιουργία τοπικών μεταβολών. Δύο συμβάντα εμπλέκονται σε συνεχείς ανταλλαγές μηνυμάτων οριοθέτησης που διαμορφώνουν εσωτερικά μέτωπα επαφής, με αέναες μετατοπίσεις συνοριακών ρυθμίσεων (αμυντικό αρχέτυπο επιβίωσης), και ανάλογα σημεία εισβολής που εκδηλώνονται μέσα από κυλιόμενες εκφραστικές εκλάμψεις (επιθετικό αρχέτυπο επιβεβαίωσης).
Όπως είναι φανερό, ο τελεστής εμπλοκής συνδυάζει τους τελεστές επαφής και εισβολής, δίνοντας στις πράξεις της Εξαίφνης Λογικής την αναγκαία νοηματική πληρότητα.
Πρέπει επίσης να επισημάνουμε ότι ο ‘ορίζοντας των γεγονότων’, στην κατάσταση επαφής μεταξύ δύο συμβάντων, μας δίνει μια εικόνα του πολυδιάστατου περιεχομένου κάθε ενός από αυτά σε ολογραφική μορφή.
ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΩΣ ΟΝΤΩΣ ΜΗ-ΟΝ
Στο ερώτημα πώς ένα γεγονός f, ως όντως μη-ον, (αφού προσδιορίζεται μόνο μέσω ενός συμβάντος όντως –όντος), εμπλέκεται με ένα συμβάν όντως-ον Ε, και επενεργεί πάνω του διαφοροποιώντας το, θα λέγαμε ότι περνάει πρώτα μέσα από τον ταυτοτικό μορφισμό Ei του συμβάντος Ε, όπου καταγράφεται ως γεγονός f όντως-ον, αν και παραμένει γεγονός όντως μη-ον ως προς το Ε.
Ο ταυτοτικός μορφισμός Εi, αν και όντως-ον, επενεργεί πάνω στο συμβαν Ε ως όντως μη-ον, αφού ένα μόνο μέρος του αποκαλύπτεται ως ανάμνηση μέσω της έκφρασης, όχι πλέον του γεγονότος μη-όντος που τά ίχνη του χάνονται κάπου μέσα στον ταυτοτικό μορφισμό Ei του συμβάντος Ε, αλλά της εκφραστικής ενέργειας του γεγονότος f που φτάνει διαφοροποιημένη στο Ε. Το Ε δηλαδή, ως αποκάλυψη, είναι το όντως-ον του Εi, που ως σύνολο παραμένει πάντα μη-ον.
posted by Άλκης Παναγιωτόπουλος @ 2:44 PM
14 Comments
14 Comments:
Τύποι μετασχηματισμών ενός συμβάντος Ε με ένα γεγονός ƒ
(1) Εοƒ→Εƒے
(2) Εοƒ→Εƒﺣ
(3) Εοƒ→Εƒº
(4) Εοƒ→Εƒª
(5) Εοƒ→Εƒ
Ένα συμβάν Ε εμπλεκόμενο με ένα γεγονός ƒ μετασχηματίζεται ως προς το γεγονός ƒ ως εξής:
Το συμβάν
αυξάνει την έντασή του (1)
μειώνει την έντασή του (2)
μηδενίζει την έντασή του (3)
απαστράπτει ως εξαίφνης (4)
παραμένει σε δυναμική κατάσταση (5)
Η ένταση ερμηνεύεται ως ποσότητα μεταβαλλόμενης ενέργειας,
της οποίας η φύση προσδιορίζεται κάθε στιγμή διαφορετικά, ως μορφή ανάμνησης μέσα από την έκφραση. Και βέβαια, η έκφραση, ως διολισθαίνον παρόν, όντως-ον, παίρνει άπειρες μορφές αποκάλυψης.
Όμως το γεγονός ƒ περνάει πρώτα από τον ταυτοτικό μορφισμό Εi του συμβάντος Ε, διαφοροποιώντας, εν αγνοία του, το Ε με το Εi, αφού το Ε, αν και όντως-ον, παραμένει αμετάβλητο, μέχρι να δεχθεί, πιθανώς, την πληροφορία από το Εi, (τύποι 1-4 αλλά όχι ο τύπος 5). Το Εi λοιπόν, που ως σύνολο παραμένει μη-ον, εμπλέκεται με το γεγονός ƒ που παραμένει όντως-ον ως προς το Εi και μη-ον ως προς το Ε. Έτσι το Εi διαφοροποιείται, επίσης εν αγνοία του, ως προς το Ε κατά αντίστροφη όμως φορά:
Το Εi δέχεται σε πρώτο χρόνο την πληροφορία, μέσω του γεγονότος ƒ, και διαφοροποιείται ως προς το Ε.
Το Ε διαταράσσεται από την μεταβολή που υπέστη το Εi, μέσω του γεγονότος ƒ, και διαφοροποιείται σε δεύτερο χρόνο έναντι του Εi.
Αυτή ακριβώς η καθυστέρηση αντίδρασης δημιουργεί αυτό που θα λέγαμε ‘διαρκής διαταραχή δυναμικής’:
Ενδιαμέσως η πληροφορία αλλοιώνεται!
Οι τύποι 1-5 απλοποιούν, κατά κάποιο τρόπο, την εμπλοκή ενός συμβάντος Ε με ένα γεγονός ƒ, και πιστοποιούν μάλλον ένα αποτέλεσμα, αφού η πραγματική εμπλοκή ενός γεγονότος ƒ με τον ταυτοτικό μορφισμό Εi του συμβάντος Ε δεν μπορεί να παρατηρηθεί.
Έτσι έχουμε την ‘αίσθηση’ των τύπων:
(6) ΕοΕi→Eے
(7) ΕοΕi→Eﺣ
(8) ΕοΕi→Eº
(9) ΕοΕi→Eª
(10) ΕοΕi→E
όπου υπονοείται, όχι μόνο η εμπλοκή ενός γεγονότος ƒ με τον ταυτοτικό μορφισμό Εi του συμβάντος Ε, που έχει, πιθανώς, σαν αποτέλεσμα, ( τύποι 1-4), την διαφοροποίησή του, αλλά και την ενδογενή μεταβολή του Εi, ως συνέπεια μιας φαινομενικά απροσδιόριστης αλληλεπίδρασης σωρευμένης ‘εκφραστικής πληροφορίας’ που αδυνατεί, ως μη-ον, να εκφραστεί συνολικά.
Αυτή είναι άλλωστε η ίδια η φύση κάθε ταυτοτικού μορφισμου Εi,
ενός οποιουδήποτε συμβάντος Ε:
Αποτελεί μια συνεχώς διαμορφούμενη πηγή πληροφορίας που αναζητάει διαρκώς τρόπους να εκφραστεί.
Οι τύποι:
◊PΕ ο Ε1 → ◊FEﺣE1ے και
◊~PE m E1 → ◊FfE o fE1,
που χρησιμοποιήθηκαν από τον Άλκη και τον Νetrino αντίστοιχα, σε σχόλια του κειμένου ‘Εξαίφνης Λογική’ (23-03-2008), μπορεί να θεωρηθούν συμπερασματικοί, χωρίς να προκύπτουν από αποδεικτική διαδικασία.
Ίσως θα πρέπει να διερευνήσουμε περισσότερο τις σχέσεις:
α) ενός συμβάντος Ε με τον ταυτοτικό μορφισμό του Εi
β) ενός συμβάντος Ε με ένα γεγονός ƒ
γ) τον ταυτοτικό μορφισμό Εi του συμβάντος Ε, με ένα γεγονός ƒ
δ) τα όρια διαχωρισμού ενός συμβάντος Ε από ένα γεγονός ƒ
Αν δεχθούμε ότι ένα συμβάν όντως-ον Ε αποτελεί μια μοναδικότητα που μεταβάλλεται ενδογενώς, από εσωτερικούς και εξωτερικούς παράγοντες,κάθε άλλο συμβάν όντως-ον Ε1, Ε2, Ε3,…. , παρά την ενδεχόμενη εμπλοκή του με το Ε, παραμένει, μη–ον για το Ε, άρα είναι αδύνατον να οριστεί επακριβώς. Θα μπορούσαμε δηλαδή να το θεωρήσουμε κάθε συμβάν Ε1, Ε2, Ε3,….ως γεγονός ƒ1, ƒ2, ƒ3,…., εξ ορισμού μη-ον ως προς το Ε, και όντως-ον ως προς τον ταυτοτικό μορφισμό Εi του Ε, που όμως ως σύνολο παραμένει μη-ον.
Περιγράφοντας επομένως ένα συμβάν Ε1 σαν να ήταν ένα γεγονός ƒ1, δηλαδή μια οντότητα που η ύπαρξη της ορίζεται αποκλειστικά από τον ταυτοτικό μορφισμό Εi του Ε, και όχι σαν να ήταν ένα αυθύπαρκτο συμβάν Ε1 όντως-ον,
εξομοιώνουμε, κατά κάποιο τρόπο, την πληροφορία που δεχόμαστε από ένα λευκό τοίχο ή ένα άνθρωπο, αφού η ανάμνηση της εμπλοκής μέσα από την ένταση της έκφρασης ακολουθεί δαιδαλώδεις διαδρομές.
Άλκη, όταν λες:
'Το Εi δέχεται σε πρώτο χρόνο την πληροφορία, μέσω του γεγονότος ƒ, και διαφοροποιείται ως προς το Ε.
Το Ε διαταράσσεται από την μεταβολή που υπέστη το Εi, μέσω του γεγονότος ƒ, και διαφοροποιείται σε δεύτερο χρόνο έναντι του Εi'
παραβλέπεις, νομίζω το αυτονόητο!
Οτι δηλαδή οι αισθήσεις μας (ακόη, όραση, κλπ) ειναι οι πρώτοι δέκτες της πληροφορίας και αποτελούν εξάρτημα παρόντος του συμβάντος όντως-όντος (Ε) και όχι του ταυτοτικού μορφισμού του (Εi).
Η πληροφορία επομένως ξεκινάει ως παρόν, μέσω του Ε, σωρεύεται στο Εi, που δέχομαι ότι αποτελεί μη-ον στο σύνολό του, και επανέρχεται ως ανάμνηση μέσω της έκφρασης σε νέο κυλιόμενο παρόν του Ε.
Αγαπητέ Netrino,
Οι αισθήσεις μας, πηγή πληροφορίας ενός γεγονότος ƒ,δεν αποτελούν εξάρτημα παρόντος του συμβάντος όντως-όντος (Ε), αλλά αγωγούς παρόντος του ταυτοτικού μορφισμού του (Εi) που, εκτός από το μέρος του που εμφανίζεται ως διολισθαίνον παρόν (Ε), αποτελεί μη-ον.
Αυτό που εννοούμε παρόν, είναι έκφραση παρόντος και προκύπτει από το διαμορφούμενο περιεχόμενο του ταυτοτικού μορφισμού μας Εi, μη-όντως στο σύνολό του, που μέρος του εμφανίζεται σε δεύτερο χρονο μέσω του συμβάντος Ε, ως παρόν καθαυτό.
Αναφερόμαστε συχνά στις ακραίες καταστάσεις Εº και Εª ενός συμβάντος Ε που θεωρούμε ότι βρίσκεται σε δυναμική κατάσταση.
Πώς όμως ορίζονται οι ενδιάμεσες καταστάσεις του Ε αφού τα συμβολα
Εے και Εﺣ υποδηλώνουν αυξανόμενη ή μειούμενη ένταση αντίστοιχα, χωρίς όμως την δυνατότητα προσδιορισμού ή 'μέτρησης' των διαβαθμίσεων;
Δεν πρέπει δηλαδή να γνωρίζουμε τις διαφορές στην ένταση της έκφρασης ακόμα και όταν αυτή δεν αγγίζει τις ακραίες καταστάσεις 'υπνωσης' ή 'αποκάλυψης';
Τα σύμβολα Ε, Εº και Εª μπορεί να θεωρηθούν ως ‘τάσις’, παραμονή δηλαδή του συμβάντος σε μια κατάσταση, ενώ τα σύμβολα Εے και Εﺣ
ως ‘επίτασις’, ανιούσα δηλαδή κίνηση προς μεγαλύτερη έκφραση το πρώτο, ή ‘άνεσις’, κατιούσα κίνηση προς μικρότερη έκφραση το δεύτερο, για να χρησιμοποιήσουμε έννοιες του Αριστόξενου.
Είναι προφανές ότι η δυναμική κατάσταση Ε ενός συμβάντος έχει μεγάλα περιθώρια μεταβολών έκφρασης που στην Εξαίφνης Λογική δεν ορίζονται από ενδιάμεσες καταστάσεις. Εδώ μας ενδιαφέρουν οι ακραίες (προσωρινά) μορφές ‘τάσεως’ (º) και (ª) και οι διολισθαίνουσες κινήσεις ‘επιτάσεως’ (ے) και ‘ανέσεως’ ( ﺣ ).
Η δυσκολία οριοθέτησης μιας εκφραστικής διαδοχής γίνεται ακόμα πιο φανερή από την υφέρπουσα πιθανότητα παρεμβολής του ‘τύπου της κατακρήμνισης’, εδώ:
(4) PEƒے → ◊FEƒº
ή του ‘τύπου του φοίνικα’:
(5) PEƒº → ◊FEƒ
μέσα από τις διαδικασίες εμπλοκής του συμβάντος Ε με τον ταυτοτικό μορφισμό Εi.
Αν το ερώτημά σου, φίλε netrino, αναφέρεται στη διαμόρφωση μιας 'κλίμακας' εκφραστικών διαβαθμίσεων, τότε η συζήτησή δεν θα είχε κανένα νόημα αφού η προσπάθεια μας είναι διαμετρικά διαφορετική:
Δεν μας απασχολούν οι 'τάσεις' της έκφρασης ενός συμβάντος Ε ως κλίμακα διαβάθμισης, αφού το σημαντικότερο για κάθε τάση είναι η επίταση ή η ανεση που θα ακολουθήσουν (πιθανώς) αναπόφευκτά. Και λέμε 'πιθανώς' γιατί η παραμονή σε μία τάση συνιστά 'αιωνιότητα' όπως θα έλεγε με αξιόμαχα επιχειρήματα ο Kierkegaard αλλά αυτή καθαυτή την παραμονή στην αιωνιότητα θα αμφισβητούσε ο Πλάτων.
Έτσι κάθε 'τάσις' είναι ίσως αιωνιότητα υπό αίρεση, και ό,τι μοιάζει πιο ουσιώδες είναι ο δρόμος που την έφερε ως εκεί:
Ο δρόμος δηλαδή προσδιορίζει τα χαρακτηριστικά της.
Θα ήθελα μια στοιχειώδη ανάλυση του "τύπου της κατακρήμνισης" και του "τύπου του φοίνικα".
Έχω την εντύπωση ότι οι τρεις βασικοί συνομιλητές, Άλκης, Δαρβίνος και Netrino διαμορφώνουν μια θεωρία εκτός blog που μόνο στοιχεία της αναλύονται εδώ.
Oι ανωτέρω τύποι προκύπτουν μέσα από τις διαδικασίες ενδογενούς μετασχηματισμού ενός συμβάντος και προσδιορίζουν ακραίες καταστάσεις.
Σε πλήρη μορφή, ο ‘τύπος της κατακρήμνισης’ είναι:
P(E o Ei) → M(exے) → ◊FEª o Ei → M(exے) →◊FEº
(Αν κάποτε ήταν η περίπτωση που ένα συμβάν Ε, ενεπλάκη με τον ταυτοτικό μορφισμό του (Εi), μετασχηματίζεται, μέσω ενισχυόμενης έκφρασης της ανάμνησης ώστε, ενδεχομένως κάποτε, και αφού στο μεταξύ εμπλακεί ενδεχομένως ως συμβάν εξαίφνης (Εª) με τον ταυτοτικό μορφισμό του (Εi), μέσω ενισχυόμενης έκφρασης της ανάμνησης, θα μετασχηματιστεί ενδεχομένως σε συμβάν Εº μηδενικής έντασης)
Υπενθυμίζουμε πως το συμβάν Ε αποτελεί το όντως ον του ταυτοτικού μορφισμού Εi που, ως σύνολο, παραμένει μη ον.
Ο ‘τύπος του φοίνικα’ είναι:
P(Eº o Ei) → M(exے) → ◊FE
(Αν κάποτε ήταν η περίπτωση που ένα συμβάν Εº, μηδενικής έντασης, ενεπλάκη με τον ταυτοτικό μορφισμό του (Εi), μετασχηματίζεται, μέσω ενισχυόμενης έκφρασης της ανάμνησης ώστε, ενδεχομένως κάποτε, θα εμφανιστεί σε δυναμική κατάσταση).
Αγαπητέ Οδοιπόρε, είναι γεγονός ότι ο Δαρβίνος, ο Netrino και ο υπογράφων, επικοινωνούμε τακτικά εκτός blog προσπαθώντας να βελτιώσουμε την θεωρία μας, διαμορφώνοντας ένα τελικό κείμενο. Είναι όμως επίσης γεγονός ότι πολλές πρωτότυπες ιδέες εμφανίστηκαν με την ανταλλαγή απόψεων μέσα στο blog.
Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να χρησιμοποιήσει τα κείμενά μας με απλή αναφορά στην πηγή πληροφορίας. Μπορεί επίσης να έρθει σε επαφή μαζί μας στην διεύθυνση: alkispan@gmail.com
Μήπως ένα συμβάν Ε αποτελεί το συνειδητό μέρος ενός "όντως-όντος"
και ο ταυτοτικός μορφισμός του Ei
το ασυνείδητο;
Γιατί δεν χρησιμοποιείτε δόκιμες μεθόδους της ψυχολογίας αντί να επινοείτε πολύπλοκα συστήματα που μάλλον σύγχιση προκαλούν;
Η ψυχολογία είναι μια αναλυτική μέθοδος με συγκεκριμένο αντικείμενο και συγκεκριμένους στόχους. Ετοιμολογικά παραπέμπει στην ετοιμολογία, την ευπραγία ή την μουσικολογία, έννοιες δηλαδή που από μόνες τους είναι αρκούντως ασαφείς. Όποιος ενδιαφέρεται για 'ψυχαναλυτικές' μεθόδους μπορεί να ανατρέξει σε απειρία σχετικών κειμένων που ίσως τον διαφωτίσουν. Παντοτε άλλωστε υπάρχει και το ψυχιατρικό ντιβάνι!
Εμεις εδώ προσπαθούμε να αποφύγουμε τις εύκολες μη-λύσεις, αρπάζοντας ένα τρυπάνι, προσπαθώντας με αυτό να διατρυπήσουμε ό,τι αποτελεί την ουσία της ύπαρξης: Ιδού η ουσία της σύγχυσης!
Αρκούμαστε λοιπόν στην πλατωνική ανάμνηση διαποτίζοντάς την με έκφραση. Είναι η 'μέθοδος' που ονομάζουμε Εξαίφνης Λογική, και....όπου μας βγάλει! Αν μη τι άλλο, ρίχνουμε και μεις στην τράπεζα των προκλήσεων την ρηση των αλχημιστών του μεσαίωνα:
"Αν δεν ασωματώσεις τα σώματα, και δεν σωματώσεις τα ασώματα, τίποτα δεν κατάφερες".
Διευκρίνηση:
Όταν λέω ότι:
'Η ψυχολογία είναι μια αναλυτική μέθοδος.... Ετοιμολογικά παραπέμπει στην ετοιμολογία...' εννοώ ακριβώς αυτό και όχι:
'Ετυμολογικά παραπέμπει στην ετοιμολογία'
ούτε
'Ετυμολογικά παραπέμπει στην ετυμολογία'
Για να γίνω σαφέστερος:
Η ψυχολογία είναι, για μένα, μια 'έτοιμη' επιστήμη και όχι 'έτυμη' (πρωτογενής, αληθινή)
Το 'άλκης3' είναι ο δαίμων του πληκτρολογίου που παρενέβη, ύστερα από εντολή μου, στον ταυτοτικό μορφισμό μου (Εi) όταν εγώ εκφραζόμουν ως όντως-ον (Ε). Η συνέχεια στο επόμενο θέμα "Η ΠΑΡΤΙΤΟΥΡΑ ΩΣ ΣΥΜΒΟΛΟ".
Although the whole system of Exaifnis Logic is somehow modified, the main ideas remain the same. (Comment after the resent presentation of Exaifnis Logic in Aetopouleio Cultural Center)
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home