H ΠΑΡΤΙΤΟΥΡΑ ΩΣ ΣΥΜΒΟΛΟ
Το κείμενο αυτό θέτει προς συζήτηση την σχέση ανάμεσα στην καταγραμμένη μουσική σύνθεση (παρτιτούρα) και το εκφραστικό περιεχόμενο που προκύπτει από αυτή.
Όσο και αν μοιάζει παράδοξο, ένα έργο μουσικής είναι εν δυνάμει έργο μας, ανήκει σε όλους μας, τουλάχιστον όχι λιγότερο από όσο στον ίδιο τον δημιουργό του.
Σε κάθε περίπτωση, ο συνθέτης αποτελεί επίσης αποδέκτη του συμβόλου που επινόησε και μπορεί, κατά περίσταση, να το προσεγγίσει διαφορετικά από την αρχική του «σύλληψη». Άλλωστε μια σύλληψη είναι συνήθως προσωρινή και οδηγεί στην απελευθέρωση ή την απόδραση, ενώ και στην ισόβια κάθειρξη υπάρχουν πιθανότητες διαφυγής. Δεν παύει όμως να αποτελεί ‘συμβάν’ που καθορίζει τόσο τον δημιουργό αλλά και όσους ενεπλάκησαν στην έκφραση των συμβόλων μιας παρτιτούρας.
Είναι προφανές πως στην ανάλυση μας θα χρησιμοποιήσουμε τους λογικούς τελεστές, τις μεταβλητές σταθερές και τα συμβάντα-γεγονότα της Εξαίφνης Λογικής, σε μια προσπάθεια αποφυγής ευλογοφανών απαντήσεων.
Η συνέχεια στα σχόλια.
Φωτογραφία: Σελίδα από την χειρόγραφη παρτιτούρα ‘Άλλυδις’
(2007) του υπογράφοντος.
Όσο και αν μοιάζει παράδοξο, ένα έργο μουσικής είναι εν δυνάμει έργο μας, ανήκει σε όλους μας, τουλάχιστον όχι λιγότερο από όσο στον ίδιο τον δημιουργό του.
Σε κάθε περίπτωση, ο συνθέτης αποτελεί επίσης αποδέκτη του συμβόλου που επινόησε και μπορεί, κατά περίσταση, να το προσεγγίσει διαφορετικά από την αρχική του «σύλληψη». Άλλωστε μια σύλληψη είναι συνήθως προσωρινή και οδηγεί στην απελευθέρωση ή την απόδραση, ενώ και στην ισόβια κάθειρξη υπάρχουν πιθανότητες διαφυγής. Δεν παύει όμως να αποτελεί ‘συμβάν’ που καθορίζει τόσο τον δημιουργό αλλά και όσους ενεπλάκησαν στην έκφραση των συμβόλων μιας παρτιτούρας.
Είναι προφανές πως στην ανάλυση μας θα χρησιμοποιήσουμε τους λογικούς τελεστές, τις μεταβλητές σταθερές και τα συμβάντα-γεγονότα της Εξαίφνης Λογικής, σε μια προσπάθεια αποφυγής ευλογοφανών απαντήσεων.
Η συνέχεια στα σχόλια.
Φωτογραφία: Σελίδα από την χειρόγραφη παρτιτούρα ‘Άλλυδις’
(2007) του υπογράφοντος.
posted by Άλκης Παναγιωτόπουλος @ 9:40 AM
4 Comments
4 Comments:
Πιστεύεις ειλικρινά πως τα multiphonics στα φλάουτα και τα κλαρινέτα ακούγονται με την ακρίβεια που τα έχεις καταγράψει;
Το δείγμα είναι σχετικά μικρό. Θα ήταν εύκολο να δω και την επόμενη σελίδα για να διατυπώσω ένα σχόλιο;
Πέρασαν σχεδόν επτά μήνες από το τελευταίο σχόλιο, σύμφωνα με τον αναγραφόμενο χρόνο του Η/Υ. Για τον υπογράφοντα,"η παρτιτούρα ως σύμβολο" υπήρξε όντως μη-ον, το διάστημα που μεσολάβησε. Τουλάχιστον έτσι νομίζει, αφού οι δραστηριότητές του είχαν άλλα αντικείμενα. Είναι όμως έτσι; Γιατί, ανατρέχοντας στο κείμενο, αισθάνεται πως έρχεται σε κάτι νέο; Πως δεν επανέρχεται; Πως ό,τι πρόκειται να πει θα είναι ίσως διαφορετικό από εκείνο που ίσως θα έγραφε τότε, όταν ήταν κάποιος άλλος χωρίς όμως τώρα να γνωρίζει ποιος ήταν τότε;
Ας γίνουμε σαφέστεροι. Θα έλεγα πως το συγκεκριμένο δείγμα αποτελείται από τρία επίπεδα. Τα multiphonics στα φλάουτα και τα κλαρινέτα, τα ισοκρατήματα στις βιόλες, βιμπράφωνο και κρόταλα (με την χρήση δοξαριών) και τους αρμονικούς στα πρώτα και δεύτερα βιολιά. Πώς εμπλέκονται οι κανόνες της 'εξαίφνης λογικής' στη δημιουργία της παρτιτούρας;
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home