ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΕΞΑΙΦΝΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ

ΤΕΛΕΣΤΕΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ ΣΥΜΒΑΝΤΩΝ

Οι τελεστές εμπλοκής (ο), εισβολής (d) και επαφής (m) προσδιορίζουν καταστάσεις σύνδεσης μεταξύ δύο συμβάντων. Οι ίδιοι τελεστές χρησιμοποιούνται για την σύνδεση ενός συμβάντος με ένα γεγονός και για την σύνδεση ενός συμβάντος με τον ταυτοτικό μορφισμό του.

Η κατάσταση σύνδεσης μεταξύ δύο συμβάντων επιδρά άμεσα στον τρόπο ανταλλαγής πληροφορίας και στην διαδικασία έκλυσης ‘εκφραστικής ενέργειας’.

Η σύνδεση επαφής είναι κατ’ εξοχήν τοπική: Οριοθετεί την επικράτεια δύο συμβάντων που, αν και μεταβαλλόμενα, διατηρούν την αυτοτέλειά τους το ένα ως προς το άλλο. Η ανταλλαγή πληροφορίας είναι περιορισμένη και η ύπαρξη του ενός γίνεται αντιληπτή από το άλλο μόνο από πασσάλους συνοριακών ρυθμίσεων που σχηματίζουν ‘ορίζοντα των γεγονότων’.

Η σύνδεση εισβολής είναι κυρίως τοπική με χρονικά χαρακτηριστικά.
Ο εισβολέας καταλαμβάνει μικρό σχετικά χώρο στην ξένη επικράτεια με κίνδυνο να αφομοιωθεί. Mπορεί όμως να διαταράξει την συνοχή του άλλου συμβάντος σε τέτοιο βαθμό, ώστε το τελευταίο να διαφοροποιηθεί ουσιαστικά μέσα από την ανταλλαγή εκφραστικής ενέργειας που μεταβάλλει με την σειρά της τα τοπικά πλαίσια.

Η σύνδεση εμπλοκής είναι κυρίως χρονική με αποτέλεσμα την δημιουργία τοπικών μεταβολών. Δύο συμβάντα εμπλέκονται σε συνεχείς ανταλλαγές μηνυμάτων οριοθέτησης που διαμορφώνουν εσωτερικά μέτωπα επαφής, με αέναες μετατοπίσεις συνοριακών ρυθμίσεων (αμυντικό αρχέτυπο επιβίωσης), και ανάλογα σημεία εισβολής που εκδηλώνονται μέσα από κυλιόμενες εκφραστικές εκλάμψεις (επιθετικό αρχέτυπο επιβεβαίωσης).

Όπως είναι φανερό, ο τελεστής εμπλοκής συνδυάζει τους τελεστές επαφής και εισβολής, δίνοντας στις πράξεις της Εξαίφνης Λογικής την αναγκαία νοηματική πληρότητα.
Πρέπει επίσης να επισημάνουμε ότι ο ‘ορίζοντας των γεγονότων’, στην κατάσταση επαφής μεταξύ δύο συμβάντων, μας δίνει μια εικόνα του πολυδιάστατου περιεχομένου κάθε ενός από αυτά σε ολογραφική μορφή.

ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΩΣ ΟΝΤΩΣ ΜΗ-ΟΝ

Στο ερώτημα πώς ένα γεγονός f, ως όντως μη-ον, (αφού προσδιορίζεται μόνο μέσω ενός συμβάντος όντως –όντος), εμπλέκεται με ένα συμβάν όντως-ον Ε, και επενεργεί πάνω του διαφοροποιώντας το, θα λέγαμε ότι περνάει πρώτα μέσα από τον ταυτοτικό μορφισμό Ei του συμβάντος Ε, όπου καταγράφεται ως γεγονός f όντως-ον, αν και παραμένει γεγονός όντως μη-ον ως προς το Ε.
Ο ταυτοτικός μορφισμός Εi, αν και όντως-ον, επενεργεί πάνω στο συμβαν Ε ως όντως μη-ον, αφού ένα μόνο μέρος του αποκαλύπτεται ως ανάμνηση μέσω της έκφρασης, όχι πλέον του γεγονότος μη-όντος που τά ίχνη του χάνονται κάπου μέσα στον ταυτοτικό μορφισμό Ei του συμβάντος Ε, αλλά της εκφραστικής ενέργειας του γεγονότος f που φτάνει διαφοροποιημένη στο Ε. Το Ε δηλαδή, ως αποκάλυψη, είναι το όντως-ον του Εi, που ως σύνολο παραμένει πάντα μη-ον.